ابزار وبلاگ

 

آمده است كه زرتشت ششصد سال پیش از میلاد مسیح ظهور كرد و زادگاه وی احتمال می رود كه حوالی دریای خزر بوده باشد، یعنی جایی كه امروز آذربایجان ولی در عهد قدیم (ماد) بوده است. زرتشت در همان روز تولد خنده كرد و باز آمده است كه او سی سال تمام با تنها قوت خود یعنی پنیر كه از شیر درست میشد در بیابان زندگی كرد.

زرتشت دوران شباب خود را در انزوا و عبادت گذرانید و چون به سن سی سالگی رسید، وحی بر او نازل شد و با (مزدا) سخن گفت و چون فرامین لازم را دریافت كرد راهی بشارت و ارشاد مردم گشت. ولی خیلی زود دلسرد شد چون هیچكس توجهی به او نداشت.
زرتشت یك بار در ناراحتی و نومیدی شدید چنین گفت: در مدت ده سال تنها یك نفر را ارشاد كردم. كه این شخص نیز پسرعموی خودش بود.

اما به تدریج اوضاع تغییر كرد. زرتشت به دربار (ویشتاسپا) پدر داریوش كبیررفت كه سرزمینش در (باكتریا) یعنی بلخ بود. ویشتاسپ در بدو امر با خشونت وی را از خود راند زیرا  زرتشت را دیوانه و یا شیادی می پنداشت كه قصد سوء استفاده از آئین نوخاسته خود را داشت.

پیامبر را به زندان انداختند ولی پس از مدتی رفتار و كردار او چنان شاه را خوش آمد كه او را آزاد نمود و به سخنانش گوش داد. دیری نگذشت كه شاه آئین او را پذیرفت و عده دیگری نیز به تبعیت از او ارشاد گشتند.بین آنها دو برادر بودند به نام های (فراشا اوشترا) و (جاماسپا) كه زرتشت با دختر یكی از آنها ازدواج كرد، شاید هم خواهر آنها بود كه نام آن دختر (هوگوی) بود. زرتشت در قصر ویشتاسپ به زندگی خود ادامه داد و مورد حمایت او قرار گرفت تا آنكه به  سن هفتاد و هفت سالگی رسید و به دست گروهی از اوباشان توطئه گر كشته شد.

تعلیمات زرتشت در كتاب مقدس وی (اوستا) یا (زند اوستا) آمده است و قدیمی ترین قسمت آن شامل (گاتها) می باشد. گاتاها عبارت از هفده سرودی هستند كه گفته می شود  خود زرتشت آنها را نوشته و شامل وحی ها، مكاشفات و راهنمائی های او هستند برای زندگی بهتر. سایر قسمت ها طولانی تر بوده و غالب تعالیم زرتشت در آنها آمده است.
اینها عبارتند از: یسنا (شامل سرودهای دینی و راهنمائی های لازم برای عبادت شامل گاتها)،‌ ویسپرد (مربوط به آداب نماز)، وندیداد (شامل اصول اخلاقی و راهنمائی های دینی)، یشت (سرودهایی برای خدا)، خرده اوستا (شامل دعا برای مكاشفات و غلبه بر نفس و عبادت).

اساس تعلیمات زرتشت اعتقاد به خدای یگانه (اهورامزدا) می باشد كه همان روح نیكی و خالق جهان است كه در نبردی ابدی با اهریمن است.
آمده است كه سرانجام روزی نبرد بین این دو به آخر خواهد رسید و زرتشت اطمینان كامل داشت كه پیروزی نهائی از آن اهورامزدا خواهد بود زیرا كه نیكی ریشه تمام چیزهاست.

پس از اهورامزدا شش ملائكه وجود دارند كه (امشاسپندان) یا مقدسین زوال ناپذیر هستند. امشاسپنتاها نظیر وزیران یك پادشاه و اطراف اهورامزدا نشسته اند و اهورامزدا با آنان مشورت می كند و آنها نیز همواره مطیع وی هستند و به كمك ارواح مسكین می شتابند. اهریمن نیز به همین ترتیب مریدانی دارد كه او را در كارهای ناهنجارش كمك می كنند و فرشته دروغها نزد او قرب و منزلت خاصی دارد. دروغ و ریا چیزی است كه زرتشت آن را وحشتناك ترین و بدترین گناهان می داند.

هرودوت در تاریخ خود می نویسد: ایرانی ها دروغ را گناه كبیره می پندارند و بدتر از آن مدیون بودن را گناه می دانند، زیرا معتقدند كسی كه مدیون شد، ناچار به دروغگوئی خواهد گشت.

با آمدن آیین زرتشت مذهب به طرزی وارد زندگی ایرانیان شد كه سایر ملل از آن برخوردار نبودند. در یونان قدیم راجع به خدایان سخن های بسیار گفته میشد و این خدایان را پرستش می كردند. خدایانی كه همگی اغواگر، تن پرور و شهوت پرست و میخواره بودند. خدای بزرگ یونانی ها (زئوس) بود كه در رذالت گوی سبقت از همه ربوده بود.

اما نكته دیگری هم وجود داشت كه دین زرتشت را در بین ادیان دنیای كهن برجسته می ساخت و آن این بود كه این آیین مرگ را پایان كار نمی دانست و معتقد بود كه ورای مزار مكان شادی و نشاطی وجود دارد كه آدمیان خوب و پرهیزكار به عنوان پاداش به آنجا می روند و مكان درد و مذلتی هم برای اشرار وجود دارد.

در آئین زرتشت گفتار نیك، كردار نیك و پندار نیك اساس تمام كارهاست و معتقدین به این سه اصل اهورامزدا را پرستیده، نسبت به درماندگان عطوفت كرده، همچون كشاورزان و گله داران كار كرده و نسبت به حیوانات اهلی ملایمت به خرج می دهند.

علاوه بر تمام اینها بر پیروان زرتشت واجب است كه غیر از دارا بودن روح پاك، جسم را نیز از تماس با اشخاص ناپاك، لاشه ها، كثافات و هرآنچه به اهریمن مربوط می گردد دور نگه دارند. زرتشت در كتب خود دستورات دقیقی در این موارد داده است.

نويسنده : وحید میرزایی | تاريخ : پنج شنبه 28 ارديبهشت 1391برچسب:,

| نوع مطلب : <-PostCategory-> |

پس از تسخیر سارد به دست پارسیان و سقوط كرزوس، شهرهای یونانی نشین ایونی و ائولی با دستپاچگی نمایندگانی به سارد و نزد كوروش فرستادند و پیشنهاد كردند كه حاضرند با همان شرایطی كه قیمومیت كرزوس را پذیرفته بودند، قیمومیت پارسیان را نیز بپذیرند. كوروش پس از اینكه به پیشنهادهای سفیران گوش فرا داد، قصه ای برای ایشان نقل كرد كه هرودوت آن را به این قرار ثبت كرده است: 
كوروش در پاسخ گفت:( نی زنی در كنار دریا محو تماشای ماهیانی بود كه در آب شنا می كردند. به امید اینكه آنها را به بیرون آمدن از آب و به رقص و طرب وادارد به نی زدن می پردازد. چون امیدش نقش برآب می شود توری در آب می اندازد كه تعداد زیادی ماهی در آن می افتند. وقتی تور را از آب بیرون می كشد، ماهیان در درون تور به جست و خیز در می آیند. نی زن خطاب به آنان می گوید: بس كنید! آن وقت كه من نی می زدم نرقصیدید و حتی از آب هم بیرون نیامدید، حال دیگر رقص شما بی فایده است.)

معمولا فاتحان عادت ندارند كه خشم و خروش خود را به دشمنان با بیان جملات زیبا و شاعرانه بفهمانند. و مسلما كوروش می توانست از بیان مقصود خود در جامه چنین بیانات شیرین و نمكین چشم بپوشد. او با ذكر این قصه در واقع مردم ایونی و ائولی را ملامت می كرد از اینكه چرا وقتی به ایشان پیشنهاد كرده بود به ازای گرفتن چند پاداش خوب سیاسی خویشتن را از قید قیمومیت لیدیه آزاد كنند و با پارسیان متحد بشوند ایشان حاضر نشده بودند به حرفش گوش بدهند و اكنون دیگر این خوش رقصی ها فایده ای ندارد.

نويسنده : وحید میرزایی | تاريخ : پنج شنبه 28 ارديبهشت 1391برچسب:,

| نوع مطلب : <-PostCategory-> |